Na jaren van filosoferen, elke dag wel een beetje, soms met meer "doorbraken" dan de andere, ben ik de wereld op een andere manier gaan begrijpen. Ik denk zelf een "hogere" manier van begrijpen, maar dat klinkt vrij arrogant. Ik kan niet meer terug, dat weet ik. Je kunt niet je meest fundamentele begrip/geloof zomaar aan de kant schuiven, dat kan gewoon niet.
Nu is het dus voor mij de taak om in ieder geval een deel van de rest van de wereld op dezelfde manier aan het begrijpen te krijgen. Zo niet, dan zet ongetwijfeld verbittering en eenzaamheid in. Het enige wat nog over zou blijven voor mij is het schrijven van fictie.
Het eerste knelpunt is dat mensen misschien wel helemaal niet op mijn manier willen/kunnen denken, op zich al een deprimerende gedachte: het eenzame genie of de eenzame gek? In feite ben ik dat nu al, want hoewel de meeste individuele theorieen die ik heb bedacht niet nieuw zijn, gedragen mensen zich in het geheel niet alsof ze bekend zouden zijn met dit soort "kennis".
Het tweede knelpunt is dat er zo veel in mijn toekomst afhangt van mijn schrijfkunst. Wat als ik gewoon niet goed kan schrijven? Ik kan ook voor geen meter tekenen, spreken of muziek maken, waarmee "normale" mensen hun creativiteit mee kunnen uiten. De creatieve geest die zijn creativiteit op geen enkele manier kan uiten is natuurlijk even deprimerend als de genie die niet begrepen wordt.
Soms nemen deze pessimistische gedachten in mij de overhand. "Ik mag niet in een saaie kantoorbaan terechtkomen, waar mijn creativiteit zal verschrompelen tot er niets meer van mijn eigen identiteit over is" schreeuwt er dan iets binnenin mijzelf. Op andere momenten, de meeste, is de gedachte dat ik zal overwinnen het meest prominent. Ik ben binnen mijn omgeving uniek in de gedachte dat ik iets echt bijzonders kan, en dat maakt me soms ook eenzaam, maar daar moet ik mee leven.
